ഇന്നലെ   മുഴുവന്‍ ന്യൂസ്‌ കാണുക ആയിരുന്നു ....  സാധാരണയായി  ചാനലുകാര്‍ കെട്ടിപ്പൊക്കുന്ന വിവാദ വിഷയങ്ങളില്‍ തല പുകഞ്ഞു പോകണ്ട എന്ന് കരുതി ആ ഭാഗത്തേക്ക് പോകാറെ ഇല്ല.... പക്ഷെ രണ്ടു ദിവസം ആയി നെഞ്ചില്‍ തീയാണ് .... ഒരു പെണ്‍കുട്ടി തലസ്ഥാന നഗരിയില്‍ ക്രൂരമായ രീതിയില്‍ കൂട്ട മാനഭംഗം ചെയ്യപ്പെട്ടിറ്റ് ഒന്ന് പ്രതികരിക്കാന്‍ ആരും മുന്നോട്ടു വരുന്നില്ലല്ലോ എന്ന് വിചാരമായിരുന്നു മനസ്സില്‍ .... എന്തായാലും ജനങ്ങള്‍ പ്രതികരിച്ചു .... ഏറ്റവും പരമാവധി ശിക്ഷ ആ കുറ്റവാളികള്‍ക്ക് കിട്ടാന്‍ ഉതകുന്ന രീതിയില്‍ ശക്തമായ ജനരോഷം ഡല്‍ഹിയില്‍ നമ്മള്‍ കണ്ടു ....    ഇങ്ങനെയുള്ളവ എവിടെയും ആവര്‍ത്തിക്കാതിരിക്കാന്‍ ഇതൊരു പാഠമാവട്ടെ ....

ഹലോ ഫ്രണ്ട്സ് .... 2 ദിവസം ആയി നല്ല സുഖം ഇല്ല .... കോള്‍ഡ്‌ ആയെന്നു തോനുന്നു .... ക്ലിനിക്കില്‍ പോലും പോകാന്‍ പറ്റാത്ത അവസ്ഥ .... എന്നാലും സാരം ഇല്ല ... വെറുതെ ഇരിക്കാനും ഒരു സുഖം ഉണ്ട് .... 

ഇന്ന് വീടിലെ പഴയ കപ് ബോഡ്  ഒന്ന് ക്ലീന്‍ ചെയ്യാന്‍ നോക്കിയപ്പോളാണ്   കോളേജില്‍  പഠിക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍  ഇട്ടിരുന്ന ഒരു ചുരിദാര്‍ കണ്ടത് ..... കോളേജ് കാലത്ത് അത്  എനിക്ക്  ഒരുപാട് ഇഷ്ടം ആയിരുന്നു ...  ഒരു   ഓണത്തിന് വല്യമ്മ വാങ്ങി തന്നതായിരുന്നു... ഇഷ്ടം കൂടി പോയത് കൊണ്ട് ഒന്നോ രണ്ടോ തവണ വിശേഷ അവസരങ്ങളില്‍ മാത്രമേ അത് ഇട്ടിട്ടുള്ളൂ ....  എന്തായാലും ഇന്നൊന്നു ഇട്ടുനോക്കാമെന്ന് കരുതി ... ഇടാന്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോലല്ലേ രസം .... ഒരു വിധത്തിലും അതിന്റെ ഉള്ളില്‍ കയറിക്കൂടാന്‍ എനിക്ക് പറ്റുന്നില്ല ....  അപ്പോള്‍ ആണ് ആ ഞെട്ടിപ്പിക്കുന്ന സത്യം ഞാന്‍ മനസിലാക്കിയത് .... ഞാന് അത്രമാത്രം  വണ്ണം വെച്ചിരിക്കുന്നു ... അല്‍പനേരം എന്ത് ചെയ്യണം എന്നറിയാതെ  തരിച്ചിരുന്നു .... ഈ വിഷമം മറക്കാന്‍ ടിവി ഓണ്‍ ചെയ്തതാ അപ്പോള്‍ അതിലും രസം .... മെലിഞ്ഞു മെലിഞ്ഞു ചാവാന്‍  ആയവരുടെ ഫാഷന്‍ ഷോ .... എനിക്ക് വയ്യ .... ഇത് എന്നെക്കൊണ്ട് ഡയറ്റ് ചെയ്യിപ്പിച്ചേ അടങ്ങൂ  എന്നാ  തോന്നുന്നത് ..ഇനി  മുതല്‍ ചോറ് വേണ്ടാ ... പകരം ഓട്സ് ആക്കാം .... രാത്രി ചപ്പാത്തി .... രാവിലെ അര മണിക്കൂര്‍ നടക്കാം .... കാത്തിരുന്ന് കാണാം എന്താ സംഭവിക്കുന്നതെന്ന് .... ഒരു മാസം കൊണ്ട് സുസ്മിത സെന്‍ ആകാന്‍ പറ്റ്വോ ന്നു ഞാനൊന്ന് നോക്കട്ടെ .... അല്ല പിന്നെ .....!!

ഇന്ന് ഉസ്താദ് ഹോട്ടല്‍ ഫിലിം കണ്ടു.... വളരെ കാലത്തിനു ശേഷം ഒരു നല്ല ഫിലിം കണ്ട സന്തോഷം  ....  കൊഴിക്കോടന്‍ ബിരിയാണി കഴിച്ച സുഖം....  മധുരയില്‍ പാവങ്ങള്‍ക്ക് ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കി കൊടുക്കുന്ന നാരായണ്‍ കൃഷ്ണനെ കണ്ടപ്പോള്‍ സന്തോഷം തോനി ..... പക്ഷെ ഇതൊക്കെ ഫില്മില്‍ മാത്രം സംബവിക്കുന്നതല്ലേ എന്നാണ് കരുതിയത് ... പക്ഷെ നാരായണ്‍ കൃഷ്ണനെന്നതു ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു യഥാര്‍ത്ഥ ആളുടെ കഥ ആണെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞെട്ടലാനുണ്ടായത്....ഒരു വലിയ ഹോട്ടലില്‍ ഷെഫ് ആയിരുന്ന പാലക്കാട്ടുകാരന്‍ മധുരയിലെ പാവങ്ങളുടെ ദൈവം ആയിത്തീര്‍ന്നത് എങ്ങനെ എന്നു വായിച്ചപ്പോള്‍ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു .....ദൈവം അദ്ദേഹത്തിനു നന്മ മാത്രം വരുത്തട്ടെ എന്ന് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നു .....  ഉള്ളില്‍ ആരോ മന്ത്രിക്കുന്നു .... ഇസ് ദുനിയാ മേ  ജനനത് ഹോ തോ യഹി ഹേ .....   യഹി ഹേ... യഹി ഹേ ....

ഇന്ന് വൃശ്ചികം  ഒന്ന് .... പുതിയ മാസം ആരംഭിക്കുന്നു .... ഈ മാസം എങ്കിലും നന്നായി പ്ലാന്‍ ചെയ്യണം.. ഒന്നും മറക്കാതെ ചെയണം ... കഴിഞ്ഞ മാസത്തിലും ഇതു തന്നെ പറഞ്ഞതാ  ... അത് കഴിഞ്ഞല്ലോ .... ബാംഗ്ലൂരില്‍ നല്ല തണുപ്പാണ് .... രാവിലെ എഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ പോലും തോനില്ല... നാട്ടില്‍ മഴക്കാലത് പനി പിടിച്ച ചാറ്റല്‍ മഴയിലേക്ക് നോക്കി പുതച്ചു മൂടി കിടക്കുമ്പോള്‍ ഒരു സുഖം ഉണ്ടല്ലോ .... ആ ഒരു സുഖം ഇപ്പോള്‍ ഇവിടെയും ഉണ്ട് ..... അതിരാവിലെ  കാപ്പി ഊതി കുടിക്കുമ്പോള്‍ എന്ത് സുഖം ആണെന്നോ.... ഒരു മൂളിപ്പാട്ട് കൂടി പാടിയാല്‍ അസ്സലാകും... പിന്നെയും പിന്നെയും ആരോ കിനാവിന്റെ ............

എത്രയോ ദിവസം ആയി ബ്ലോഗില്‍ ഒന്ന് വന്നിട്ട്...  തിരക്കുണ്ടായിട്ട്രല്ല.... ഒന്നിനും തോനുന്നില്ല... ഒരു ഉത്സാഹം എവിടെയോ നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു .... ഒന്ന് തുടങ്ങി വെച്ചാല്‍ പിന്നെ ബുദ്ധിമുട്ടില്ല .... ഇനി എന്നും വരാമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു ....

എല്ലാ തിരക്കും ഒഴിവാക്കി ഒന്ന് എഴുതണം എന്ന് വിചാരിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് ദിവസങ്ങള്‍ ആയി... പക്ഷെ മനസ്സ് എവിടെയും നില്‍ക്കുന്നില്ല .... അഴിച്ചിട്ട പട്ടം പോലെ അത് എവിടൊക്കെയോ സഞ്ചരിക്കുന്നു.... ദിവസങ്ങള്‍ അങ്ങനെ പോകുന്നു ....എന്തൊക്കെയോ ചെയ്യണം എന്നുണ്ട്....  ഒന്നും  പറ്റുന്നില്ല .... പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് വെറുതെ അലസമായിരിക്കുന്ന എന്നോട് അമ്മ പാടുന്ന ഒരു പാട്ടാണ് ഇപ്പൊ  ഓര്മ വരുന്നത് ....



  പറന്നു പോയ പക്ഷിയെ പിന്നെയും  പിടിച്ചിടാം                                           കാലമോ പോയെങ്കില്‍ പോയി കരുതി ജോലി ചെയ്ക നീ

വല്ലാതെ തല വേദനിക്കുന്നു .... പി എസ സി യില്‍ വണ്ണ്‍ ടൈം രേജിസ്ട്രറേന്‍    ചെയാന്‍  ശ്രമിച്ചതാ.... എന്താ പറയ്യാ .... ആകെ സൈറ്റ് ഓപ്പണ്‍ ആകുന്നു പോലും ഇല്ല .... വിളിച്ച അന്വേഷിച്ചപ്പോള്‍  ഇന്ന് ഒരു പാട് എക്സാം അപ്ലൈ ചെയെണ്ടാതിന്റെ ലാസ്റ്റ് ഡേറ്റ് ആണെന്ന് അറിയാന്‍ പറ്റി ... ഇന്ന് എന്തായാലും ഇനി പറ്റുമെന്ന് തോനുന്നില്ല .... നാളെ വീണ്ടും യുദ്ധത്തിനു  ഇറങ്ങാം .....  

ഇന്ന് തറവാട്ടില്‍ ഒന്ന് പോയി .... എത്രയോ കാലം ആയി അവിടെ നിന്ന് പോയിട്ട...  .... ടൌണില്‍ നിന്നൊക്കെ വിട്ട ഒരു ഉള്‍നാടന്‍ പ്രദേശം .... ചുറ്റും സ്നേഹത്തിന്റെ പച്ചപ്പ്‌ ... കിളികളെ നോക്കിയും പാട്ട് പാടിയും നടന്ന ഒരു കൌമാരക്കാരി ഉണ്ടായിരുന്നു അവിടെ .... ഇവിടെ വിട്ടു പോകുമ്പോള്‍ അവളുടെ ഉള്ളില്‍ പ്രതീക്ഷകലെക്കാള്‍ ഏറെ കരിഞ്ഞ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ ആയിരുന്നു .... ഇന്ന് അവളിലെക്കുള്ള അകലം ഒരുപാടാണ്‌ ... എല്ലാവര്ക്കും ബാംഗ്ലൂര്‍ ലെ വിശേഷം  ചോദിക്കുമ്പോള്‍ ‍  ഞാന്‍  നാടിന്റെ ഗന്ധവും രസവും  എന്നിലേക്ക് ആവാഹിക്കുകയായിരുന്നു .... സര്‍പ്പക്കാവിന്റെ അരികിലൂടെ അപ്പക്കള്ളി പറിച് നടക്കുമ്പോള്‍ എന്നിലെ ആ പഴയ കൌമാരക്കാരി ഇനിയും മരിച്ചിട്ടില്ലെന്ന് ഞാന്‍ സന്തോഷത്തോടെ അറിഞ്ഞു ... എപ്പളാണ്  മടക്കം എന്ന് അമ്മായി ചോദിച്ചപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ചിരിച്ചതെ ഉള്ളു .... ഞാന്‍ എന്നും ഇവിടെ തന്നെ ആയിരിക്കും അമ്മായീ എന്ന് പറയാന്‍ കൊതിച്ചു ....

 

മനോഹരമായ ഒരു രാത്രി എല്ലാവര്ക്കും ആശംസിക്കുന്നു...

                                    വിസ്മൃതി 

                         

                                

 

  ജീവിതത്തില്‍ ഉണ്ടായ ഒട്ടപ്പെടളിനും വേദനകള്‍ക്കും ശേഷം ഒരു മാറ്റം ഞാന്‍ വല്ലാതെ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു....   അതുകൊണ്ട് അച്ചനുണ്ടായ സ്ഥലം മാറ്റം  എനിക്ക് വല്ലാതെ ആശ്വാസം ആയി... എന്നെക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ അച്ഛനും  അമ്മയ്ക്കും....   ഒരുപാട് പ്രതീക്ഷകളോടെ വളര്‍ത്തിയ,  മകള്‍ ഇങ്ങനെ വിഷാദവതി ആയിരിക്കുന്നത് കാണാന്‍ ഏതു   മാതാപിതാക്കല്‍ക്കാന് ഇഷ്ടം ഉണ്ടാകുക...  എന്നെ സംബന്ധിച്ച  ഇത് ഒരു ഒളിച്ചോട്ടം തന്നെ...  അല്ലെങ്കില്‍ തന്റെ കൂട്ടുകാരനെ  വിധി തട്ടിയെടുത്ത  സ്ഥലത്ത്  ഒരു നിമിഷം പോലും ജീവിക്കാന്‍ എനിക്ക് പറ്റാത്ത അവസ്ഥ ആയിരുന്നു....  കുറച്ചു കൂടി അവിടെ തങ്ങിയാല്‍ ഞാന്‍ തന്നെ ഇല്ലാതാവുന്ന അവസ്ഥയിലേക്ക് മാറിയേനെ.... ഈ കുറഞ്ഞ കാലത്തിന്റെ ഇടക്ക് എന്തൊക്കെ ആണ് സംഭവിച്ചത്...  എന്റെ ജീവിതം തന്നെ മാറിപ്പോയി... എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട കൂട്ടുകാരന്‍ എന്റെ എല്ലാമായിരുന്നവന്‍ പത്രത്തിലെ ചരമക്കൊളത്തിലെ ഒരു പൊട്ടു മാത്രം ആയിപ്പോകുന്നത് നിസ്സഹായതയോടെ കണ്ടു നില്‍ക്കേണ്ടി വന്നു... അതില്‍ അവനു കൊച്ചുകുഞ്ഞിന്റെ മുഖം ആയിരുന്നു... 

 അച്ഛന്റെ കൂട്ടുകാരന്റെ  മകന്‍ ആയിരുന്നെങ്കിലും അവന്‍ എനിക്ക്  എല്ലാം ആയിരുന്നു...ചെറിയ പ്രായത്തില്‍ തുടങ്ങിയ സൌഹൃദം ... ഒരു കൂടപ്പിരപ്പില്ലാത്ത എനിക്ക് അവന്‍ എല്ലാം ആയിരുന്നു ... അങ്കിള്‍ എന്നും വീട്ടില്‍ വരുമായിരുന്നു ... പിന്നീട് എപ്പോളോ ആ  വരവ് നിലച്ചു ... അമ്മയോട് പലപ്പോളും അങ്കിള്‍ വരാത്തതിന്റെ കാരണം ഞാന്‍  തിരക്കിയിട്ടുണ്ട്.... ‍
അപ്പോള്‍ അമ്മ എന്നെ ഒന്ന് നോക്കും.... ആ മുഖത്തുള്ള വികാരം എന്തെന്ന് എനിക്കിനിയും മനസ്സിലായിട്ടില്ല... മുതിര്‍ന്നവര്‍ തമ്മില്‍ പിണക്കം ഒക്കെ പതിവാണല്ലോ.... എന്നാലും വര്‍ഷങ്ങളോളം പിണങ്ങി ഇരിക്കാന്‍ കൂട്ടുകാര്‍ക്ക് പറ്റുമോ ...

അങ്കിള്‍  വരാതായ ശേഷവും അവന്‍ എന്നും എന്നെ കാണാന്‍ വരുമായിരുന്നു....  പക്ഷെ അതിനു ശേഷം അവനും ചില  മാറ്റ ങ്ങള്‍  ഉണ്ടായി... പിന്നീട് അവന്‍ ആരോടും സംസാരിക്കുന്നതായി ഞാന്‍  കണ്ടിട്ടില്ല....... ചെറുപ്പത്തില്‍ ഇത്രയും വായാടിയായ എന്റെ കൂട്ടുകാരന്‍ എന്ന് മുതലാണ്‌ ഇത്രക്ക് അന്തര്‍മ്ഖനായതെന്നു ഞാന്‍ അല്ഭുദപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്... അവന്‍ അന്തര്മുഖന്‍  അല്ല അവന്റെ ലോകം എന്നിലേക്ക് മാത്രം കേന്ദ്രീകരിക്കപ്പെട്ടതാണ്... എന്റെ മുന്നില്‍ അവന്‍ എന്നും വായാടി ആയിരുന്നു... കോരിച്ചൊരിയുന്ന മഴ പോലെ  അവന് സംസാരിക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ അവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി ഇരിക്കും.
ഞാന്‍ ഒന്നും ചോദിക്കാറില്ല  ... എന്റെ ചോദ്യങ്ങളുടെ ഉത്തരം അവന്‍ ആയിരുന്നു ... അവന്‍ മാത്രം....  അവന്റെ കണ്ണില്‍ നോക്കി ഇരിക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ എന്നെ തന്നെ മറന്നിരുന്നു .... ഈ ലോകത്തെ മറന്നിരുന്നു...

എന്റെ സാമീപ്യം അവന്‍ എത്ര ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നുവോ അത്രയും അവന്‍  മറ്റുള്ളവരുടെ നിഴല്‍ പോലും വെറുത്തിരുന്നു...  രാവോ   പകലോ നോക്കാതെ എന്റെ മുറിയില്‍ കയറി വരുന്നത് അമ്മയ്ക്കും അച്ഛനും   ഇഷ്ടം അല്ലെന്നു കരുതി ആകാം .... അവരുടെ കാലൊച്ച കേള്‍ക്കുമ്പോലെ അവന്‍ എവിടെയോ മറഞ്ഞിരുന്നു ... എന്നെ  തനിയെ ആക്കി കൊണ്ട്.... എന്റെ മുഖത്തെ പ്രകാശം കാണുമ്പോളോക്കെ അമ്മ എന്നെ പിടിച്ച പൊട്ടി കരയും... അമ്മയെ വിട്ടു ഞാന്‍ ഒരിക്കലും അവന്റെ കൂടെ പോകില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു ഞാന്‍ അമ്മയെ സമാധാനിപ്പിക്കും....  അപ്പോള്‍ എനിക്ക് അവനോടു വല്ലാത്ത ദേഷ്യം വരും.... അവന്‍ അവന്റെ അമ്മയെ എങ്കിലും സ്നേഹിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍... ഒരു ദിവസം അവര്‍ എന്റെ വീട്ടില്‍   വന്നു ഒരുപാട് കരഞ്ഞു... അമ്മയോട്  എന്തൊക്കെയോ രഹസ്യം പറയുന്നത് കേട്ടു... എന്നെ കണ്ട ഉടനെ അവര്‍ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു.... മോളോട് എനിക്ക് അസൂയ തോനുന്നു എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു.... അന്ന് അവനോട ഞാന്‍    കുറെ നേരം പിണങ്ങി കിടന്നു....  അവന്‍ എന്റെ  കണ്ണീര്‍  തുടച് മാപ്പ് പറഞ്ഞപ്പോലെക്കും എന്റെ പരിഭവം അലിഞ്ഞു ഇല്ലാതായിരുന്നു....

 അവന്‍ വരാത്ത ദിവസങ്ങളില്‍ എനിക്ക് ചുട്ടു പൊള്ളുന്ന പനിയും വിറയലും പതിവായി... അപ്പോളൊക്കെ അച്ഛനും അമ്മയും എന്നെ ഉടനെ  ഡോക്ടറുടെ അടുത്ത എത്തിക്കുമായിരുന്നു... അച്ഛന്‍ വല്ലാത്ത മൌനത്തില്‍ ആയിരിക്കും... അമ്മ തേങ്ങി കരയും.... കരയുന്നതല്ലാതെ അമ്മ ഒരിക്കലും അവനെ ശപിച്ചില്ല....

 അടുത്ത ദിവസം അവന്‍ വന്നു ഒരുപാട് മാപ്പ് പറയും... എനിക്ക് പൊട്ടി ചിരിക്കാന്‍ തോന്നും... അവനും എന്റെ കൂടെ ചിരിക്കും... എന്നോടവന്‍ മത്സരിക്കും...

 അന്ന് അവന്‍  തന്ന മയില്‍ പീലി തുണ്ട് സ്വപ്നം കണ്ടാണ്‌ ഞെട്ടി ഉണര്‍ന്നത്...  ഉണര്‍ന്നപ്പോള്‍ ഞാന്‍ വല്ലാതെ വിയര്ത്തിരുന്നു ...കുട്ടിക്കാലത്  അവന്‍ തന്ന മയില്‍‌പീലി     എന്റെ പുസ്തകത്തില്‍ ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ചിരുന്നു...   അത് ഇരട്ടിക്കുന്നത് കാണാന്‍ വര്‍ഷത്തോളം കാത്തിരുന്നു .. അതൊന്നു കാണാന്‍ , തൊടാന്‍ എനിക്ക്   ആഗ്രഹം ആയി.... ഞാന്‍ ശബ്ദം ഉണ്ടാകാതെ തട്ടിന്‍ പുറത്ത് കയറി   മയില്പീളിക്കായി തിരഞ്ഞു.... മയില്പീളിക്കൊപ്പം ഒരു പത്രക്കെട്ട് എന്റെ മുന്നിലേക്ക് വീണു...വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പുള്ള പഴക്കം കൊണ്ട് നിറം മങ്ങിയ പത്രം ... അതിനു വല്ലാത്ത പഴമയുടെ മണം ... ഒന്ന് മറിച്ചു നോക്കാന്‍ തോന്നി ... ഭര്‍ത്താവും മകന്റെയും ജഠതിനരികില്‍ ‍ പൊട്ടിക്കരയുന്ന ഒരമ്മ എന്നെ നടുക്കി ...  അച്ഛന്റെ സുഹൃത്തിന്റെ മകളുടെ പിറന്നാള്‍ ആഘോഷം കഴിഞ്ഞു  മടങ്ങുമ്പോള്‍     കാര്‍ അപകടത്തില്‍ മരിച്ച എട്ടു വയസ്സുകാരനെ ഞാന്‍ സൂക്ഷിച് നോക്കി .... എനിക്ക് കണ്ണില്‍ ഇരുട്ട് കയറി... കൂട്ടുകാരന്റെ ജഠതിനരികില്‍ ഇരുന്നു  കരയുന്ന പിറന്നാള് കാരിയെ ഞാന്‍ മുന്നില്‍ കണ്ടു ....എന്റെ കാഴ്ച വല്ലാതെ മങ്ങുന്നുണ്ടോ  ‍   എല്ലാം ഇരുട്ടിലാകുന്നു ...  എനിക്ക് ചുറ്റും ഇരുട്ട്....ദൂരെ  ആരോ കരയുന്നു....

കണ്ണ്  തുറന്നപ്പോള്‍  ഡോക്ടര്‍ മുന്നില്‍ ഇരുന്നു ചിരിക്കുന്നു... ആര്‍ യു ഓള്‍ റൈറ്റ്?   ഞാന്‍ ചിരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു .... ഡോക്ടര്‍ എന്റെ ചുമലില്‍ തട്ടി...  എല്ലാറ്റിലും ഒരു മാറ്റം അനിവാര്യമാണെന്ന് അച്ഛനോട് ഉപദേശിച്ചു... ഇനി ഇവിടേക്ക് വരാന്‍ ഇടവരാതിരിക്കട്ടെ എന്ന് എന്നെ അനുഗ്രഹിച്ചു 

 ഹോസ്പിറ്റലില്‍ നിന്നും പുറത്ത് ഇറങ്ങിയപ്പോള്‍ എന്റെ മനസ് ശാന്തം ആയിരുന്നു.... ഇന്ന് ഞങ്ങള്‍ പുതിയ വീടിലേക്ക്‌ താമസം മാറി... അച്ഛന്റെ പുതിയ ജോലി സ്ഥലം അടുത്ത് തന്നെ ആണ്... അച്ഛന്‍ നേരത്തെ വീട്ടില്‍ എത്തും.. വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക്  ശേഷം ഞാന്‍ അച്ഛനോടും അമ്മയോടും ഒരു പാട് സംസാരിച്ചു... ഇവിടെ വന്ന ശേഷം എന്നെ ഒരിക്കല്‍ പോലും ഏകാന്തത എന്താണെന്ന് അവര്‍ അറിയിച്ചില്ല... അവര്‍ ഉറങ്ങിയാല്‍ ഞാന്‍ ആകാശത്തേക്ക് നോക്കി ഇരിക്കും... നക്ഷത്രങ്ങളെ കാണുമ്പോള്‍ എനിക്ക് വല്ലാത്ത ആശ്വാസം ആണ്.. അതിലൊരു നക്ഷത്രം എന്നോട് എന്നും കണ്ണ് ചിമ്മും....



   

ഈ ലോകത്തിന്റെ കോണിലുള്ള എല്ലാവര്ക്കും ശുഭ  രാത്രി നേരുന്നു...

ഇന്ന് ഓണത്തിന്റെ ഒന്നാം ദിനം.... പ്രകൃതിയും  മനസും ഒരുപോലെ പൂത്തുലയുന്ന കാലത്തിന്റെ ആരംഭം... പുല്ചെടിയെ ഈറനണിയിച്ചു കൊണ്ട് ജലകണങ്ങള്‍ ഓണത്തെ വരവേല്‍ക്കും .. കാക്ക  പൂക്കളും തുമ്പപ്പൂവും  ഒരു പരവതാനി തന്നെ സൃഷ്ടിച്ചിട്ടുണ്ടാകും ...  ഇതൊക്കെ ഓണ സങ്കല്‍പം...   ഇന്ന് കാലം മാറിയില്ലേ ....    രാവിലെ എഴുന്നെട്ടപ്പോലാണ്    അത്തം ആണെന്നറിഞ്ഞത് ....    എന്നെ പൂക്കള്‍ പരിക്കാനെല്പിചു അമ്മ അമ്പലത്തില്‍ പോയി. ഇന്ന് ആദ്യ ദിവസം അല്ലെ.. കടയിലൊന്നും  ഇറക്കുമതി പൂക്കള്‍ കിട്ടില്ല....  വീടിലെ ചട്ടിയില്‍ വെച്ചിരിക്കുന്ന ശ്രീലങ്കന്‍ മുല്ലയും മുള്ളിന്‍ പൂക്കളും  പറിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോളാണ് എനിക്ക്  തുമ്പ പൂവിന്റെ കാര്യം ഓര്മ വന്നത്...  അത് എവിടെ നിന്ന് സംഘടിപ്പിക്കും ?  പറമ്പില്‍  കാണാനില്ല....  ബാകി ഭാഗത്തൊക്കെ റബ്ബര്‍ കാടുകളാണ് ... അവിടെ തുംബക്ക് സ്ഥാനം ഇല്ല  ഇന്ന് തുമ്പ ഇല്ലാതെ തന്നെ പൂക്കളം  ഉണ്ടാക്കേണ്ടി വരും ....  ഒരു നിമിഷം ഞാന്‍ എന്റെ  കുട്ടിക്കാലത്തെ   പറ്റി ഓര്‍ത്തു പോയി ...

 കാല്കൊല്ല   പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു വീട്ടില്‍    വരുന്ന  ഞങ്ങള്‍ക്ക് അച്ഛമ്മ  ആളെ ഏല്‍പ്പിച്   ഒരു വട്ടി  ഉണ്ടാക്കി വെച്ചിട്ടുണ്ടാകും ....    ഞങ്ങള്‍  ഊണ്  പോലും കഴിക്കാതെ വീട്ടിന്റെ അടുത്തുള്ള  മലയിലേക്ക് ഓടും ..അവിടെ     എതുമ്പോളെക്കും  ഞങ്ങള്‍ ഒരു വലിയ സംഘം തന്നെ ആയിട്ടുണ്ടാകും    ... മലയിലെതിയാല്‍  ഇതുപോലുള്ള ഒരുപാട് സംഘങ്ങള്‍ ഉണ്ടാകും ...  കൊച്ചു കൊച്ചു സംഘങ്ങള്‍ തമ്മിലുള്ള  മത്സരം ആണ് പിന്നെ ...  കൂടുതല്‍ പൂ കിട്ടാന്‍ വേണ്ടി കുട്ടികള്‍ എന്ത് സാഹസത്തിനും മുതിരും..  ചെങ്കുത്തായ തലേ ദിവസത്തെ മഴ കൊണ്ട് നനഞ്ഞു കിടക്കുന്ന നന്നായി വഴുക്കുന്ന   പാറയിലും വലിയ  മരത്തിലും ഒക്കെ കുട്ടികള്‍ വലിഞ്ഞു കയറും.... വട്ടി  നിറയെ തുബപ്പൂവും കുമ്പിളില്‍ കാക്ക പൂവും മുക്കുത്തിയും പിന്നെ പേരറിയാത്ത ഒരുപാട് പൂക്കളും മടങ്ങുമ്പോള്‍ കയ്യിലുണ്ടാകും...  അന്ന് അതൊക്കെ നനച്ചു വെക്കും... അടുത്ത ദിവസം പുലര്‍ച്ചക്ക് വീണ്ടും പൂ പറിക്കാന്‍ ഇറങ്ങും... ഒരായിരം തുമ്പ പൂക്കള്‍ വീണ്ടും ഞങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി വിരിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകും ....  മനസ്സില്‍  പറയാനാവാത്ത  ആനന്ദം നിറയും... അതൊരു വല്ലാത്ത കാലം...

  ഇന്ന് തുംബക്ക് വംശ നാശം വന്നെന്നു തോനുന്നു... ആ കാലത്തോടൊപ്പം എല്ലാം പോയി.... ഇനി ഇന്ന് തുമ്പയും കൊക്കൊതിയും മുക്കുത്തിയും ഇല്ലാതെ പൂവിടുക തന്നെ...

ജീവിതത്തില്‍ നാം ആഗ്രഹിച്ചത് എല്ലാം ലഭിക്കുന്നവര്‍ ഉണ്ടാകാം.  പക്ഷെ അവര്‍ ജീവിതത്തില്‍ തൃപ്തരായിരിക്കുമോ.... ഇല്ല... അവര്‍ കൂടുതല്‍ ആഗ്രഹിച് കൊണ്ടേ ഇരിക്കും...  ഒന്നിലും അവര്‍ക്ക് തൃപ്തി ഉണ്ടാകില്ല ആഗ്രഹിച്ചത് കിടാത്തവര്‍ അതില്‍ ദുഖിതര്‍ ആയിരിക്കും...  പിന്നെ ആരാണ് എപ്പോളും സന്തോഷവാന്മാര്‍ ആയിരിക്കുന്നത്? കിട്ടിയതില്‍ ത്രിപ്തരായി ജീവിക്കുന്നവര്‍ തന്നെ... പക്ഷെ കിട്ടിയത് കൊണ്ട് മാത്രം തൃപ്തരായാല്‍ ജീവിതത്തില്‍ എന്തെങ്കിലും ഉയര്‍ച്ച ഉണ്ടാകുമോ... പിന്നെ എന്താണ് വേണ്ടത്... നേടാന്‍ വേണ്ടി പരിശ്രമിക്കാം പക്ഷെ നേടിയില്ലെങ്കില്‍ ദുഖിക്കരുത്... എനിക്ക് ഇത്ര എങ്കിലും കിട്ടിയല്ലോ... എന്നോര്‍ത് സന്തോഷിക്കുക.. പരിശ്രമത്തെ കൈ വിടാതിരിക്കുക... വീണ്ടും നേടാനായി സ്വപ്നം കാണുക.. അത് ശക്തമായ എന്നാല്‍ ആരോഗ്യകരമായ ധിഷണ ആയി വളര്‍ത്തുക... അതോടൊപ്പം ജീവിതം ആസ്വദിക്കുക.... നമുക്ക് ചുറ്റുമുള്ള സഹജീവികളെ കാണുക... പലരും ജീവിതം ഇനി എങ്ങനെ മുന്നോട്ട് കൊണ്ട് പോകും എന്നറിയാതെ വിഷമിക്കുന്നവരാന്... തനിക്ക് കഴിയുന്ന രീതിയില്‍ അവരെ സഹായിക്കുക... അതില്‍ ആനന്ദം കണ്ടെത്തുക... അപ്പോള്‍ നമ്മുടെ ജീവിതവും നമ്മോടൊപ്പം സുഗമം ആകും..

നനുത്ത ഈ പ്രഭാതം എനിക്ക് ഒരുപാട് ഓര്‍മ്മകള്‍ എന്നില്‍ ഉണര്‍ത്തുന്നു ... എന്തോ ഒരു നോസ്ടാല്ജിക്  ഫീലിംഗ്... രാവിലെ സ്കൂളിലേക് പോകുന്ന മടിയുടെ പഴമ മണക്കുന്ന പ്രഭാതം മുതല്‍ കോളേജിലെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ ദിനങ്ങള്‍, ഒടുവില്‍ ഹോസ്പിടളിലെ ഉത്തരവാടിതത്തിന്റെ നേര്‍ത്ത ചൂടുള്ള പ്രഭാതം വരെ എന്റെ മനസിലേക്ക് വരുന്നു... നാട്ടില്‍ നിന്ന് പോയ ശേഷം ഇങ്ങനെ ഒരു ഫീലിംഗ് ആദ്യം ആയിട്ടാണ്... പഴയ കൂടുകാരികളെ കാണാന്‍ വല്ലാത്ത മോഹം... അവരോടൊപ്പം കളിച്ചും ചിരിച്ചും പിണങ്ങിയും ഇണങ്ങിയും ദിവസങ്ങള്‍ പങ്കിട്ടത് ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ വല്ലാത്ത നഷ്ടബോധം... അന്ന് നടന്നിരുന്ന ഒടപ്പൂ പൂത്ത വഴിയിലൂടെ എന്റെ കൂട്ടുകാര്‍ക്കൊപ്പം  പോകാന്‍  വല്ലാത്ത മോഹം... അങ്ങനെ ഒരു ജീവിതം ഉണ്ടാകില്ലല്ലോ.. പോയകാലം ഒരിക്കലും തിരിച്ച വരില്ലല്ലോ....

നാടിലെത്തി..  ഇവിടെ വന്ന രണ്ടു ദിവസം നല്ല മഴ... പിന്നെ ആണെങ്കില്‍ മഴയെ ഇല്ല...  നല്ല കഥ തന്നെ..  കര്‍ക്കിടകത്തില്‍ വരാന്‍ മറന്ന മഴ ചിങ്ങത്തില്‍ വന്നെന്നാണ്  വിചാരിച്ചത്...  എന്തായാലും 2 ദിവസം നല്ല മഴ കിട്ടി.  കാലാവസ്ഥ ഒക്കെ ആകെ മാറിയിരിക്കുന്നു. ഇത് മനുഷ്യന്റെ തെറ്റായ ചെയ്തികളുടെ ഫലം ആണോ അതോ എല്‍നിനോ യുടെ വികൃതി ആണോ എന്തോ?...

           ഇന്ന് ഞാന്‍ നടിലെക്ക് പോകുന്നു.... ഇനി ഓണം കഴിഞ്ഞേ മടക്കമുല്ള്ളൂ...  നാട്ടില്‍ എത്തിയാല്‍ പിന്നെ ബ്ലോഗ്‌ എഴുത്തൊന്നും നടക്കില്ല... ഒരുപാട് അമ്പലലങ്ങളില്‍ പോകാനുണ്ട്... ഏറ്റുമാനൂര്‍  മുതല്‍ രാജാ രാജേശ്വരി ക്ഷേത്രം വരെ പോകണം എന്നുണ്ട്.... പിന്നെ ഒരുപാട് വീടുകളില്‍ പോകനുമുണ്ട്.... വളരെ കാലം കഴിഞ്ഞ വരുന്നതല്ലേ... പോയില്ലെങ്കില്‍ പിന്നെ എല്ലാര്ക്കും പരിഭവം പറയാനുണ്ടാകും... എന്റെ അടുത്ത കൂടുകാരിയുടെ സഹോദരിയുടെ നിക്കഹും ഓണത്തിനാണ്...  അവളുടെ ഉമ്മ ഉണ്ടാക്കി തന്ന ബിരിയാണിയുടെ സ്വാദ് ഇന്നും എന്റെ നാവിലുണ്ട്.... ഓണത്തിനിടക്ക് ഒരു ബിരിയാണിക്കും വകയുണ്ട്....  പിന്നെ എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ഒരു അധ്യാപികയെ ഒന്ന് കാണാനുമുണ്ട് ... അവര്‍ കേരളത്തില്‍ തന്നെ  അറിയപ്പെടുന്ന  നല്ല ഒരു ഡോക്ടറാണ്.... അവിടെ എന്റെ ഒരു ബന്ധുവിനെ കാണിക്കണം.... പിന്നെ എന്റെ ഏക  അനിയത്തിയെയും കൂടി കോഴിക്കോട് കടകള്‍ മുഴുവന്‍ ഒന്ന് തെണ്ടണം... ഇതൊക്കെ ലിസ്റ്റില്‍ ഉണ്ട്... 15 ദിവസം കൊണ്ട് എല്ലാം തീര്‍ക്കണം...    എന്തൊക്കെ നടക്കുമെന്നറിയില്ല....   31 നു തിരിച്ചെത്തണം... 1നു എന്റെ പുതിയ ജോലി സ്ഥലത്ത് ജോയിന്‍ ചെയ്യാനും ഉണ്ട്... എന്തായാലും സുഹൃത്തുക്കളെ ഇനി ഓണം കഴിഞ്ഞിട്ട കാണാം....  എല്ലാവര്ക്കും എന്റെ ഓണാശംസകള്‍... 

 ഏകാന്തതയില്‍ ഈ രാവിലെ നിഴലുകള്‍ എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നു

പകലിന്റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ ഈ നിലാവിനോട് ഞാന്‍ പങ്കു വെക്കട്ടെ

ഹൃദയത്തിന്‍ തേങ്ങല്‍  അടങ്ങുമ്പോള്‍ തമസ് എന്നെ  തലോടുന്നു 

രാപ്പാടി തന്‍ പാട്ട്  എനിക്ക് താരാട്ടാവുന്നു

2 ദിവസം ആയി തീരെ ഒരു മൂഡില്ല.... എന്തോ ഒരു മടി... രാവിലെ വോക്കിനു പോകാന്‍ തന്നെ വല്ലാത്ത വിഷമം... മഴ പെയ്തപ്പോള്‍ തണുപ്പ് പിടിച്ചതാണോ എന്തോ... ആകെ ഒരു ആശയക്കുഴപ്പം ആണ്...  ഒന്നും ചെയാന്‍ തോനുന്നില്ല...  വിശപ്പും ഇല്ല...  രാവിലെ കഴിച്ച പുട്ട് അതേപോലെ വയരിലുണ്ട്... പുറത്തൊക്കെ ഒന്ന് പോകണം എന്നുണ്ട്... ബട്ട്‌ വയ്യ.... എന്റെ അതെ അവസ്ഥ തന്നെ ആണ് എന്റെ കിറ്റിക്കും.... അതിന്റെ കര്‍സര് പതുക്കനെയെ നീങ്ങുന്നുല്ല്.... എന്റെ ലപിന്റെ ഓമന പേരാണ് കിറ്റി....  എന്തോരോ എന്തോ....  മതി.... ഞാന്‍ പോയി പുതച് മൂടി ഉറങ്ങാന്‍ പോകുന്നു... ഗുട്സ്സ്സ്സ്.... നൈട്ട്ട്ട്റ്റ്.......

ഡങ്കി പനി

   കേരളത്തില്‍ ഡങ്കി പണി ഇപ്പോള്‍ വളരെ വ്യാപകം ആയി ഉണ്ടെന്നു കേടു...  അതിന്റെ ചില ലക്ഷണങ്ങളെ പറ്റി പറയാം...

ഡങ്കി പനി കൊതുക് പരത്തുന്ന ഒരു വൈറസ്‌ രോഗം ആണ്

ശക്തം ആയ പനിയിലൂടെ ( 104- 105  ) ആണ് തുടക്കം. ഇത് 2-6 ദിവസം വരെ ഉണ്ടാകാം.

പനിയോടൊപ്പം തലവേദന, ചര്ദി, കണ്ണ് വേദന, തുടണ്ടിയവയും ഉണ്ടാകാം.

പനി തുടങ്ങി 2-4 ദിവസം  കഴിഞ്ഞാല്‍  ശരീരത്തില്‍ രക്ത വര്‍ണ്ണത്തിലുള്ള  അടയാളങ്ങള്‍ ഉണ്ടാകുന്നു.... 

കുറച്ചുകഴിഞ്ഞാല്‍ അഞ്ചാംപനി യുടെതു പോലുള്ള ചില അടയാളങ്ങളും ശ രീരത്തില്‍ ഉണ്ടാകുന്നു.


ഡങ്കി യില്‍ സന്ധി  വേദന, ഗ്രനധി വീകം,   ചര്‍ദി, തലവേദന, കണ്ണുവേദന,  ശരീര   വേദന,  തുടങ്ങിയവയും ഉണ്ടാകാം...

ശരിയായ സമയത്ത് ചികിത്സ കിടിയാല്‍ ഡങ്കി പനി ഒരിക്കലും മാരക രോഗം ആകുന്നില്ല..



 ശരീരത്തില്‍ കാണുന്ന പാടുകള്‍

  എന്നാല്‍ ഡങ്കി യില്‍  ശക്തം ആയ വയറു വേദന, രക്തം ചരദി, മോണയില്‍ നിന്ന് രക്തം വരുക, ശരീര താപനില കുറയുക, വേഗത്തിലുള്ള ശ്വസനം,  അതിയായ ക്ഷീണം ,  മുതലായവ എല്ലാം കണ്ടാല്‍ കൂടുതല്‍  ജാഗ്രത കാണിക്കണം...  ചികിത്സ  ലഭ്യമായില്ലെങ്കില്‍ മരണം സംഭവിക്കാം ... 

ഇന്ന് എന്തോ മനസ് ബ്ലാങ്ക് ആണ്... പക്ഷെ ബ്ലോഗില്‍ എന്തെങ്കിലും എഴുതിയില്ലെങ്കില്‍ ഒരു വല്ലായ്മ ആണ്... കാരണം ഇത് എന്റെ ഡയറി ആണല്ലോ.. രാമായണ മാസം ഒക്കെ തുടങ്ങിയിരിക്കുകയല്ലേ...  ഞാനും വായിക്കാന്‍  തുടങ്ങി... ഞാന്‍ കഴിഞ്ഞ 3 വര്ഷം ആയി വായിക്കുന്നു... പക്ഷെ ഇത്തവണ എന്തോ ഒരു സുഖം.... ഓരോ വാകിലും എനിക്ക് അതിന്റെ അനുഭൂതി അറിയാന്‍ പറ്റുന്നുണ്ട്....  മനസിലുള്ള വേദനകളും മറ്റു വികാരങ്ങളും കുറയുന്നത് കൊണ്ടാകും... ഇനിമുതല്‍ എല്ലാ വര്‍ഷവും ദൈവം സഹായിച്ചാല്‍ എനിക്ക് വായിക്കാന്‍ പറ്റും..  എനിക്ക് അല്പം ദൈവ വിശ്വാസം ഒക്കെ തോന്നാന്‍ തുടങ്ങി... ചിലപ്പോള്‍ അത് എന്റെ സാഹചര്യം കൊണ്ടാകും... അല്ലെങ്കില്‍ വിശ്വാസമുള്ള മനസിന്റെ നിതാന്ത സാന്നിധ്യം....  ചില കാര്യങ്ങള്‍ അനുഭവത്തില്‍ വന്നാലും അത് മനസിലാക്കി തരാന്‍ ഒരാള്‍ വേണ്ടി വരും.. ചിലപ്പോള്‍ ഒരാള്‍ പറയുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ വിശ്വസിക്കാന്‍ അനുഭവം വേണ്ടി വരും...  അന്തിമ ഫലം നന്മ ആയിരിക്കുകയും ചെയും..

എനിക്ക് ഇന്ന് പറയാനുള്ളത് ഇന്ന് കണ്ട ഫില്മിനെ പറ്റി ആണ്. മരിക്കാന്‍ കിടക്കുന്ന കാന്‍സര്‍ രോഗിയില്‍ ലോകം സഹതാപം കാണുന്നു. ഭാര്യ മറ്റൊരു ജീവിതത്തിനായി കൊതിക്കുന്നു.... മരിക്കാന്‍ പോകുന്ന അയാള്‍ ഭാര്യയോട് മറൊരാലോടൊപ്പം ജീവിക്കാന്‍ അനുവദിക്കുന്നു. അവര്‍ പുതിയ ജീവിതവുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ടു തുടങ്ങുന്നു. പക്ഷെ അദ്ഭുതം എന്ന് പറയട്ടെ... അയാള്‍ സമര്‍ത്ഥനായ ഒരു വൈദ്യന്റെ ചികിത്സയിലൂടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് മടങ്ങി വരുന്നു... പക്ഷെ അയാളുടെ കാല്‍ക്കീഴിലെ ലോകം ഒരുപാട് മാറി പോയിരുന്നു... ഭാര്യ പുതിയ ജീവിതവുമായി ഇനങ്ങിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു... ഒരു തിരിച്ച വരവ് അവള്‍ക്ക് അസാദ്യം ആയിരുന്നു... അവന്റെ മരണം ആഗ്രഹിച്ചവര്‍ അവനെ പിന്നീട് സ്വീകരിക്കുന്നില്ല... ഒടുവില്‍ അവന്‍ തിരിച്ച അസുഖം വരാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നു... ഇത് കണ്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ജീവിതത്തെ പറ്റി ഒരുപാട് ചിന്തിച്ചു... നമ്മള്‍ ആരെ സ്നേഹിക്കുന്നതും നമുക്ക് വേണ്ടി തന്നെ ആണ്... ഒരാള്‍ മരിക്കരുതെന്നു ആഗ്രഹിക്കുന്നത് നമ്മളുടെ കൂടെ ഉണ്ടാകാനാണ്... അതായത് നമ്മളുടെ സുഖതിനാണ്.. അയാളില്ലാതെ ജീവിക്കാന്‍ സുഖം കണ്ടെത്തിയാല്‍ പിന്നെ അയാളെ പറ്റി നാം ചിന്തിക്കുന്നില്ല... അതാണ്‌ ലോകം...

ഇതള്‍ വിരിയുന്ന ഓരോ സ്വപ്നത്തിലും ഞാന്‍ നിന്നെ തിരഞ്ഞു...

    ഉണര്‍വിന്റെ നിറങ്ങളില്‍ നിന്നെ കാണാന്‍ കൊതിച്ചു...
      
അടരുന്ന കണ്ണീര്‍ക്കണങ്ങളില്‍ നിന്റെ സാന്ത്വനം കാതോര്‍ത്തു....

ഒടുവില്‍ അടരുന്ന ജീവിത ചൂടില്‍ നിന്നെ ഞാന്‍ മറന്നു...

പകലിന്റെ നിഴല്‍ പോലെ മനസ്സില്‍ എവിടെയോ പോയൊളിച്ചു
   

നീ ആരായിരുന്നു...  എന്റെ സ്വപ്നമോ... പകല്ക്കിനവോ....

ഇന്ന് ജ്യോതിഷത്തിന്റെ ഒരു ബുക്ക്‌ വായിച്ചു...  ജ്യോതിഷത്തില്‍ ഒന്നും വിശ്വാസം ഇല്ലാത്ത ഞാന്‍ അല്പം പുച്ച്ഹത്തോടെ ആണ് വായിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയത് എങ്കിലും വായിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ എനിക്ക് വല്ലാത്ത ഇഷ്ടം തോനി....  യഥാര്‍ത്ഥ ജ്യോതിഷം പരിഹാര കര്‍മങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി പണം ചെലവഴിക്കാന്‍   ഭക്തന്മാരെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത് അല്ലെന്നും അവരുടെ മനസ്സില്‍ പവിത്രമായ ഭക്തി  ജനിപ്പിക്കുന്നത് ആണെന്നും കണ്ടു...യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ അതല്ലേ ശരി...   എനിക്ക് വല്ലാത്ത ഒരു സന്തോഷം തോനുന്നു....ഒരു പുതിയ അറിവ് ലഭിച്ചല്ലോ....   പിന്നെ ഭവിഷ്യപുരാണത്തില്‍ ശ്രേഷ്ടമായ കര്മങ്ങളെ പറ്റി പറയുന്നതും അതില്‍ ഉദ്ധരിച് കണ്ടു. അതായത് വൃദ്ധരായ ബന്ധുവോ അടുത്ത സുഹൃത്തോ വാര്‍ധക്യ കാലത്ത് ദുരിതാവസ്തയിലായതായി അറിഞ്ഞാല്‍ അവര്‍ക്ക് അന്ന വസ്ത്രാദികള്‍ നല്‍കി ആശ്രയം നല്‍കുന്നതും പരിച്ചരിക്കുന്നതും ഏഴു ജന്മങ്ങളിലെ പാപം തീര്കുമെന്നു അതില്‍ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.... ഇന്നത്തെ കാലത്ത് ഇതൊക്കെ എത്ര പേര്‍ ചെയ്യൂന്നുണ്ട് ?? സ്വന്തം മാതാ പിതാക്കളെ വാര്ധക്യാവസ്ഥയില്‍ ശുശ്രുഷിക്കാന്‍ പോലും പലര്ക്കും സമയം ഇല്ലാ... തന്റെ സുഖകരമായ ജീവിതത്തിനു വിഷമം ഉണ്ടാക്കുന്ന എന്തെങ്കിലും വന്നാല്‍ ഉടനെ ഒരു ജ്യോത്സ്യനെ കണ്ടു ദോഷ പരിഹാരാര്‍ത്ഥം വന്‍ പണം ചിലവാക്കി പൂജകളൊക്കെ നടത്തുന്നതാണ് ഇന്നത്തെ പരിഷ്കൃത ജനത...  എന്നാല്‍ തന്റെ ചെറിയ ഒരു സഹായം കൊണ്ട് ജീവിതത്തിലേക്ക് കരകയരാവുന്ന സഹജീവിയെ പറ്റി ഓര്‍ക്കാരില്ലാ... അവന്റെ വിഷമങ്ങളെ കാണാറില്ല... പിന്നെ എത്ര പൂജ ചെയ്താലും എന്താണ് പ്രയോജനം....

ഇന്നെന്തോ നല്ല ദിവസം ആണെന്ന് തോനുന്നു... രാവിലെ തന്നെ മടി കൂടാതെ എല്ലാ പണിയും ചെയ്തു... പിന്നെ ഒരു നല്ല തീരുമാനവും എടുത്തു... ഇന്ന് മുതല്‍ ഞാന്‍ ഒരു പുതിയ ഭാഷ പഠിക്കാന്‍ പോകുന്നു... കന്നഡ... ദൈവമേ ഈ തീരുമാനത്തിന് ആയുസ്സ് ഉണ്ടാകണേ... എനിക്ക് സല്‍ബുദ്ധി  തോണനെ....

                                     മഴ

    നാട്ടില്‍ നല്ല മഴ ആണെന്ന് കേട്ടു. ഇവിടെ വെറുതെ ഒന്ന് പാറി പോകുന്ന മഴ  കാണുമ്പോള്‍ നാടിലെ ആ നല്ല മഴക്കാലം ഓര്മ വരും. കന്നെര്തുള്ളി ചെടി പടര്‍ന്ന  

 മതിലിന്റെ ഓരത് കൂടെ വെള്ളത്തില്‍ ഉറവയില്‍ നിന്ന് മീന്‍ പിടിച് പടര്‍ന്നു നില്‍കുന്ന വെള്ളത്തണ്ടുകള്‍ കൊതിയോടെ പറിച് സ്ചൂളിലെക്  പോയിരുന്ന ആ മഴക്കാലം.....  

ബാംഗ്ലൂര്‍

         ഇപ്പോള്‍ എന്താണെന്ന് അറിയില്ല നാട്ടില്‍ പോകാന്‍   മടി ആകുന്നു. ആദ്യമായി നാട്ടില്‍ നിന്ന്  ഇവിടേക്ക്  വരുമ്പോള്‍ എത്ര വിഷമം ഉണ്ടായിരുന്നോ അത്രയും നാടിലെക്ക് പോകുബോലും തോനുന്നു .  ബാംഗ്ലൂരില്‍ പോയാല്‍ പിന്നെ തിരിച്ച പോകാന്‍ തോനില്ല എന്ന് പണ്ട് പലരും പറഞ്ഞു കേടിടുണ്ട്.... ഇപ്പൊ അത് ശരി  ആണെന്ന് തോന്നുന്നു . ട്രെയിനില്‍ യാത്ര ചെയ്യാനുള്ള മടി ആണ് പ്രധാന കാരണം.... നഗരം കൊതിപ്പിച്ചത് കൊണ്ടല്ല  ....

 ഇന്നത്തെ ചിന്താവിഷയം

  ഇന്ന് രാവിലെ നടക്കാന്‍ പോയപ്പോള്‍ ആരെ ആണാവോ  കണി കണ്ടത്?  രാവിലെ തന്നെ പൈപ്പിലെ  വെള്ളം നിന്നു. ഒന്ന് കഴിച്ച പത്രം കഴുകാന്‍  പോലും വെള്ളം ഇല്ല.  മുഴുവന്‍ അടുക്കളയില്‍ കൂടി ഇട്ടു. കാര്യം എന്താണെന്നു ആരായാന്‍  മുകളിലത്തെ ഫ്ലാറ്റില്‍ ചെന്നപ്പോള്‍ അവിടെ ഇന്നലെ മുതലേ വെള്ളം ഇല്ല.  പാവം ഭാര്യയും ഭര്‍ത്താവും അത്യാവശ്യ കാര്യങ്ങള്‍ പോലും ചെയ്യാന്‍ പറ്റാതെ ,വിറങ്ങലിച് ഇരിക്കുന്നു. പിന്നെ ഞാന്‍ അധികം അവിടെ നിന്നില്ല... ഓടി താഴേക്ക് വന്നു.. പിന്നെ വെറുതെ .ഇരിപ്പായി... കുറച്ച കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ടിവി തുറന്നു നോക്കി. നല്ല ഒരു ഫിലിം. എനിക്ക് സന്തോഷം ആയി.... ഞാന്‍ ഇരുന്നു കാണാന്‍ തുടങ്ങി. അങ്ങനെ കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ എനിക്ക് തോനി ചോറു കഴിച്ച കൊണ്ട് കാണാമെന്നു. അങ്ങനെ ഞാന്‍ ചോറും തൈരും അച്ചാറും നല്ല മത്തിക്കറിയും ഒക്കെ ഫ്രിട്ഗില്‍ നിന്ന്  എടുത്ത്   സാവധാനം കഴിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയതും പെടീന്നു ടിവി ഓഫ്‌ ആയി എന്ത് ചെയ്തിട്ടും ഓണ്‍ ആകുന്നില്ല...  ആകെ ഒരു മൂഡ്‌ ഓഫ്‌.... ഇനി എന്ത് ചെയും... എന്തായാലും നെറ്റ് എടുത്ത് ഒന്ന് നോക്കാമെന്ന് വിചാരിച് ...ഇവിടെ എത്തി... ഇങ്ങനെ കുത്തി .കുറിക്കുന്നു..    നല്ല മഴക്കാര് ഉണ്ട്.... അയ്യോ കറന്റ്‌ .പോയല്ലോ...  എന്റെ ലപിന്റെ ബാറ്റെര്യും ഇപ്പോള്‍ തീരും.... ഇത്രയും മനോഹരമായ ദിവസം ഇനി ഉണ്ടാവരുതേ ....കര്‍ത്താവേ....

ഞാന്‍ ആര് ?

ഞാന്‍ ആരെന്ന ചോദ്യം ഇന്നും എനിക്ക് സംശയം ആണ് .  കുറെ കാലം ഞാന്‍ വിചാരിച്ചു ഒരു ചിത്രകാരി ആയിരിക്കും എന്ന്..അങ്ങനെ കുറെ ചിത്രങ്ങള്‍ ഒക്കെ വരച്ചു..  പലരുടെയും കളിയാക്കല്‍  കിടി. പിന്നെ മനം മടുത്തപ്പോള്‍ ഞാന്‍ അത് നിര്‍ത്തി . ഒരു മാസത്തോളം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ചിത്രങ്ങള്‍ ഒക്കെ മറന്നു.... പിന്നെ ഞാന്‍ മറ്റെന്തിലോ ആയി .ശ്രദ്ധ...  ഏതാണ്ട് ഒരു മാസത്തോളം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ സ്കൂളില്‍ കലാപരിപാടി തുടങ്ങി.... പതിവുപോലെ ഞാന്‍ എല്ലാത്തിലും പങ്കെടുക്കാന്‍ പേര് കൊടുത്തു.. എന്തിനു പറയുന്നു എനിക്ക് ഒന്നിനും സമ്മാനം കിടിയില്ല.. അടുത്ത തവണ സമ്മാനം കിടന്‍ വേണ്ടി ഞാന്‍ പട്ടു പടി പഠിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.... അങ്ങനെ ഇരിക്കെ പഞ്ചായത്തില്‍ ഒരു കലാപരിപാടി മത്സരം വന്നു.. ഞാന്‍ ആരും അറിയാതെ പാടിന് പേര് കൊടുത്തു.. അങ്ങനെ മത്സരം വന്നു.. ലലൈതലലൈതഗനതിനു എന്റെ പേര് വിളിച്ചു. ഞാന്‍ അഭിമാനത്തോടെ ഓടി ചെന്ന്..  സകലലോകതെയും മറന്നു ഞാന്‍ പാടി.. എന്റെ പാട്ടില്‍ എനിക്ക് തന്നെ അഭിമാനം .തോനി . ഞാന്‍ നോക്കുമ്പോള്‍ എല്ലാവരും എന്നെ നിര്‍നിമേഷരായി നോക്കുന്നത് കണ്ടു.. പാടി കഴിഞ്ഞ ഞാന്‍ ഗമയോടെ ആരോടും മിണ്ടാതെ ഒരു മൂലയില്‍ പോയിരുന്നു.. അങ്ങനെ റിസള്‍ട്ട്‌ വരുന്ന സമയം ആയി.. എനിക്ക് ചെറുതായി ഒപ്രു പരിബ്രം ഒന്നും തോന്നാതിരുന്നില്ല.. റിസള്‍ട്ട്‌ പ്രക്യപിക്കാന്‍ തുടങ്ങി... ഞാന്‍ എന്റെ ചെവി പൊത്തി . വേണ്ട എനിക്ക് കേള്‍ക്കണ്ട.... എല്ലാവരും അഭിനന്ദനവും ആയി എന്റെ അടുത്തേക് വരുന്നത് കണ്ടാല്‍ മതി....  അല്പം കഴിഞ്ഞ ഞാന് ചെവിയില്‍ നിഇനും വിരലെടുത്തു ചുറ്റും നോക്കി.. എന്റെ അടുത്തൊന്നും ആരും ഇല്ല.... കൊച്ചു തുരുത് പോലെ ആളുകള്‍ അവിടെയും ഇവിടെയും പലകുടികളുടെ ചുറ്റും ആയി കൂട്ടം കൂടി നില്‍ക്കുന്നു. എനിക്ക് തലകറങ്ങി..  ചുറ്റും ഇരുട്ട്... ആരെയും കാന്നുന്നില്ല.. കൈ തണുക്കുന്നു.... ആരോ എന്റെ കയ്യില്‍ പിടിച്ചോ.... .അമ്മ... കണ്ണ് തുറന്നപ്പോള്‍ അമ്മയുടെ പരിബ്രമിച്ച മുഖം.... എന്റെ വീട്.... ഇനി സ്കൂളില്‍ പോകുമ്പോള്‍ വല്ലതും കഴിച്ചിട്ട് പോകണമെന്ന മാമയുടെ ശകാരം . എനിക്ക് ഇപ്പോള്‍ എവിടെയാണെന്നും എന്ത് പടിയെന്നും മനസിലായി.... പക്ഷെ ഒരു കാര്യം മാത്രം ...മനസിലാകുന്നില്ല . ദൈവം എല്ലാവര്ക്കും ഒന്നല്ലെങ്കില്‍ മറൊരു കഴിവ് കൊടുക്കുമെന്ന് കേള്‍ക്കുന്നു എനിക്കെന്തേ കിടതിരുന്നത്??  ഈ ച്സംസയം ഇന്നുവളര്‍ന്നു ഒരു തൊഴിലിനു വേണ്ടി തെണ്ടുന്ന   എന്റെ മനസിനെ മഥിക്കുന്നു...... ,